İçimizdeki Masum Çocuk

Hepimiz dünyaya birkaç şeyi yapabilmenin dışında her konuda aciz ve bir o kadar da masum bebekler olarak geldik. Bu gün ise o acziyet ve masumiyetten ne kadarını üzerimizde barındırıyoruz tartışılır. Gayretimiz oranında bir çok konuda belli bir güce eriştik ve sıkıntılar ile yoğrulmuş bir yaşam içersinde masumiyetimizi gölgede bıraktık. Hatta zaman zaman gücümüze güvenerek hırs duygusuna büründük ve hayata ve insanlara karşı saldırganlaşabildik. Bu saldırganlığın maddi olması gerekmiyor elbette. Birbirimiz üzerinde manevi baskılar kurarak, birbirimizin duygularını hafife alarak ve hatta dışarıda ilk defa karşılaştığımız insanlar ile dahi kısacık ama sinirleri gerici diyaloglar kurarak bu saldırganlığı psikolojik hale de dönüştürdük.
Bu noktada meseleyi iki yönden ele almak gerekiyor;

1. O masum şirin bebekler nasıl bu hale gelebiliyor?

Tertemiz duygular ile dünyaya gelen insan, zaman içersinde yaşadığı hadiseler ile zihnine bir biçimde yüklenen olumlu ve olumsuz programları birleştirerek belirli düşünce kalıplarına sahip oluyor. Yaşadıklarını doğru algılayıp olumlu neticeler çıkarabildiği ölçüde müspet hareket edebiliyor. Aksi halde etrafa sürekli negatif enerji yayan, güçlü olmaya çalışan ama mutlu olamayan ve çevresindekileri de mutsuz eden bir insan oluyor. İşte böyle bir tablo içersinde birbirimizden şikayet eder hale geliyoruz ve eleştirdiğimiz insanları gördüğümüz o olumsuz davranışlardan ibaret sanıyoruz.

2. Peki, kendimizde ya da iletişim içersinde olduğumuz insanlarda bu tür davranışlar görüyorsak ne yapacağız?

Yapılacak ilk şey, insanların bir davranıştan ibaret olmadığını bilmektir. Ardından insanlardaki çocuk masumiyetini görmeye çalışmak. Çok kızdığımız bir insanı minicik bir bebek olarak kucakladığımızı ve ona şefkat ettiğimizi düşünebiliriz. Zaten o durumdayken bir bebeğin en önemli ihtiyacı şefkat değil midir? Sonra o bebeğe sorabiliriz “sen şöyle olumsuz davranışlar sergileyen biri olmak ister misin?” diye. Tabi ki “hayır” diyecektir kendi dilince. Aynı şeyi kendimiz için de düşünebiliriz. İsteyip de terk edemediğimiz olumsuzluklarımızı hatırladığımızda kendi bebekliğimizi kucakladığımızı düşünebiliriz. Kendikendimize “ben bu bebek kadar masum olabilirim; zaten bu masum bebeklik bana ait” diye telkinde bulunabiliriz. Diğer yandan da konuyu mantık boyutu ile sorgularsak yani davranışlarımızı analiz edip çözüm için irademizi güçlü bir şekilde kullanırsak doğru sonuçlara ulaşmamız mümkün olacaktır. Masumiyetin bu şekilde hep hatırlanması, çocuklarda hep yapageldiğimiz affediciliği kazandıracaktır bize. Kendimize ve insanlara karşı ne kadar affedici olursak hem iç huzurumuzu o oranda temin etmiş oluruz, hem de insani ilişkilerimizi mükemmel düzeye ulaştırma yolunda önemli bir adım atmış oluruz.

Görülüyor ki, etrafta keşfedilmeyi bekleyin sayısız masum çocuk var. Hepinize kendinizden başlayarak bu keşfi durmaksızın sürdürebilmeyi diliyorum. Kim bilir biz büyüklerin çözemediği bu karmaşık ilişkileri belki de çocuklar çözer.
Hepinize iyi keşifler.